Συμπεράσματα από το ταξίδι
στην “Ελληνική” Ιταλία
Η επίσκεψη στην διπλανή χώρα ήταν γρήγορη αλλά εντυπωσιακή. Ξεκινώντας από το νότο και πηγαίνοντας προς το Βορρά το ταξίδι ήταν αρκετά απροσδόκητο μιας και δεν δοκιμάσαμε τα αναμενόμενα αλλά γευθήκαμε κρασιά που έχουν κάποια σύνδεση με τη Ελλάδα. Ξεκινήσαμε από την Σικελία. Φημολογείται ότι οι Έλληνες πήγαν το αμπέλι, σε κάθε περίπτωση όμως οι Ιταλοί το πήγαν σε άλλο επίπεδο.
Το ελαφρύ αλλά πλούσιο Grecanico (Nordic Sea Winery – Il Nostro Bianco 2012 IGT – Grecanico) συνδυάστηκε ιδανικά με Mπρουσκέτα Αιολικής καλοκαιρινής σαλάτας που φώναζε δυνατά «ήρθε το καλοκαίρι». Το κρασί παράγεται από μία εταιρία ελληνικών συμφερόντων.
Συνεχίσαμε προς Montefusco στην Καμπανία.
Εδώ είχαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε το εξαιρετικό Greco di Tufo (Terredora Di Paolo – Loggia Della Serra 2012 DOCG – Greco di Tufo) μαζί με σπιτικές πέννες με μπρόκολο και ρικότα. Το Montefusco είναι η περιοχή που παρήγαγε το Vinus Falernum, το μεγάλο κρασί που έπιναν οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες. Η άφθονη ηλιοφάνεια, η λοφοειδής τοπογραφία και τα ηφαιστειογενή εδάφη είναι οι συνθήκες που δημιουργούν αυτό το κρασί που κέρδισε τις εντυπώσεις.
Λίγο πιο κάτω στην Andria της Απουλίας.
Το όνομά της σημαίνει “έλλειψη βροχής”. Πρόκειται για μια γέφυρα της Μεσογείου μεταξύ Ανατολής και Δύσης, που έγινε η “εύφορη κοιλάδα” για μαζικούς, πειραματιστές αλλά και cult παραγωγούς. Το εκπληκτικό Nero di Troia (Rivera – Violante Castel del Monte 2008 DOC – Nero di Troia) συνδυάστηκε ιδανικά με πίτσα με ντοματίνια, φρέσκια μοτσαρέλα και βασιλικό.
Καταλήξαμε στο Belluno Veronese της περιοχής Τρεντίνο.
Αποτελεί την βορειότερη οινοπαραγωγική περιοχή της Ιταλίας και που μιλάει Ιταλικά αλλά και λίγα… Γερμανικά. Εδώ το περιβάλλον είναι τα βουνά του Δολομίτη, λίγος χώρος για αμπέλια και κάποια κρασιά με άλλον αέρα, όπως το Enantio (Roeno – Enantio Valtadige Terradeiforti 2008 DOC – Enantio) που το γευτήκαμε με Οσομπούκο και πουρέ αρωματισμένο με τρούφα. To όνομα του οινοποιείου, όπως οι ίδιοι δηλώνουν, προέρχεται από τα αρχικά του ονόματος της οικογενείας “Ro” και από την ελληνική λέξη για το κρασί “Eno”.
Και τα 4 κρασιά ήταν καταπληκτικά. Ήταν όμως «ελληνικά»;
Αυτό ήταν το ερώτημα που ήθελε να “βάλει στο τραπέζι” αυτό το ταξίδι και το συμπέρασμα είναι πως… μάλλον όχι. Μπορεί να αρέσκεται ο εγχώριος οινικός κόσμος να ισχυρίζεται ότι η καταγωγή των κρασιών αυτών είναι ελληνική -όπως γενικώς εμείς οι Έλληνες θεωρούμε ότι όλα τα κατορθώματα του δυτικού κόσμου έχουν ελληνική καταγωγή. Η πραγματικότητα όμως βρίσκεται πολύ μακριά από αυτή τη θέση.
Ξανά ένα μεγάλο ευχαριστώ στους συνταξιδιώτες Gastronomads με τους οποίους μοιραστήκαμε αυτό το ενδιαφέρον ταξίδι στη γείτονα χώρα, αλλά και τους Γρηγόρη Μιχαήλο και Γιάννη Καρακάση, τους φοβερούς Wine Commanders που μας ξενάγησαν στην “ελληνική-not-Ιταλία”.